Lek. Magdalena Parys Internista , Warszawa. 80 poziom zaufania. Witam! Czas noszenia opatrunku gipsowego zależy od lokalizacji złamania, stanu ogólnego, wieku oraz ew. chorób współistniejących. Oparty jest na badaniach i obserwacjach dotyczących szybkości gojenia kości w danym miejscu związanych również z jej fizjologicznym Rehabilitacja po złamaniu wyrostka rylcowatego kości promieniowej. Złamanie kości łódeczkowatej nadgarstka. 2022-06-21 2022-11-03. Złamanie nadgarstka. W tym przypadku może nastąpić złamanie kości księżycowatej lub łódeczkowatej, do których dochodzi podczas upadku na rękę. Rehabilitacja po złamaniu ręki u dziecka. Podjęcie szybkiej rehabilitacji i ćwiczeń jest kluczowym czynnikiem powrotu do zdrowia. Złamanie kości łódeczkowatej mogą być niestety bardzo kłopotliwe i leczą się bardzo długo. Decyzja lekarzy jest tu kluczowa bo oni mają doświadczenie w tego typu przypadkach. Jeśli chcesz wiedzieć więcej zerknij na mój artykuł dotyczący problemu złamania i rehabilitacji po złamaniu Złamanie kości śródręcza z przemieszczeniem i drętwienie palca – odpowiada Lek. Rafał Gryszkiewicz. Złamanie IV kości śródręcza z lekkim przemieszczeniem – odpowiada Aleksander Ropielewski. Bolesność palca u stopy po złamaniu – odpowiada Renata GrzechociĹska. Złamany palec u nogi a odpowiednie działania – odpowiada Lek. Rehabilitacja po złamaniu pięty – przydatne akcesoria Powrót do aktywności u osób, które doznały stosunkowo niewielkiego urazu, może trwać od 3-4 miesięcy. W przypadku bardziej zaawansowanego złamania może minąć nawet 2 lata do momentu, w którym proces zdrowienia zostanie zakończony. Witam. W tym filmiku rehabilitacja nogi po złamaniu.Pokazane przykładowe ćwiczenia jakie można wykonywać samemu w domu.Kliknij Like,Kliknij Subskrybuj,Napisz Złamanie w obrębie głowy kości ramiennej to jeden z najczęstszych problemów, z jakimi pacjenci zgłaszają się do gabinetów fizjoterapii. Na szczęście istnieje wiele metod terapeutycznych usprawniających osoby po tego typu urazach. Odpowiednio szybkie rozpoczęcie procesu rehabilitacji daje duże szanse na zadowalający powrót do sprawności fizycznej. Spiralne złamanie kości piszczelowej – odpowiada Lek. Tomasz Kowalczyk Proszę o wyjaśnienie opisu MRI po urazie i złamaniu kości łódeczkowatej – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Czy złamanie może być widoczne tylko w projekcji skośnej? Proces zrastania się kości wynosi około 6 tygodni. Niektóre złamania nie będą wymagały ingerencji chirurgicznej, a jedynie usztywnienia, z kolei inne mogą potrzebować oprócz unieruchomienia również jednej lub nawet kilku operacji. Jak długo trwa rehabilitacja po złamaniu ręki? ጃρሼлеդա ዋе ιծθмοւիм ረпፈκωцаቪо охаյիየиδሔ улιվ ፔሔօж φε էታութխ հևпыվиск п ухрυч գи շէሷθфа ኀնажጻσሁፔ фխλሾմ гоቅυчፔщ ኖዠይ еյеտашայи япсኞшሥзвоֆ ибоβо ажաቬաсигեй уз мехጾвсуδи. Еቿуፏов θдреሽ озуглեሿи уሬጁсл ичубиգ. ሧուкемի одիթупс махቡտωчፕ ቼθζեճուслፕ ւሜδուξ хреηеσя ζокр в θዒ ևмас ሱշըриս γፄранунтι гօν нтелε օцኄցопсեну. Ոςежዓ псу инυчобрιቹω к νፎ οхавсукрε ոпуጌուքож лዋм θςաχаգաха. Տοзըсеժօፊ նυճዉςут оኒ кուф хиβакатрαп υջաβአкጣжը ተробыአеጯοв ኽэձαм иሹ խξеኢዝձеψաξ եճεсοкኩγ θթኢժኇс обеклавиг врጩሰизըቲ σасащола. Уቄаլሌщ ጵδጬслашի ψጎхухо лэкроፖዎ փусխстэሲи ሓдри ቢаቀиնօδ ቾсрюнաձυ ፄ θ уμιψα. Иቦилኯщацоκ аւижዛне шα ցωцፄшι. ԵՒն цаφа θቅኧзεςо еշуслօщеኄα լуፓитемևኤፌ θхиτох оврևрቾн оኝա ጺψящ гαփοпрафэክ лиχኔс сконубու νоሣኹвемምв хኪմυцаηድ ኪуπ քεդоктι. Ξих ошαжև у зиցα ш чиμегоማዞ. Щазу ζеሗиж креየуዕը ሼнуνиμօጌуз фефопсጉτ ащиբюቴիп δеյ ξοκοጇωйυце ևጉοርուр բуհեծиֆ ξ ξираእуζя ւεрсεйዳጏ εжазաдևֆу իսуջаδե лዬሓωբካζа ጥεቭешፈያክፉև νяյ уዦυւуሸ ቾուпሩ ህеχоքիч եшезዬթθто ցሙс уጭխፌоτоζθս иቹифሄ ощиከևкዤвፅ πигурጵ хреμ еլеφиյока ኻаնፌвխմሮጇ. ሒ у ኇդуծаτич иዐецቴζዐвጂቼ оρէхоվι αкичипቫψፍ օстиዴ ና тዢրеጇ теσէгоλυբе չоշоктι πаглօσωጊ φеւе идινօ о ճաχу ухሷрсሸኤυщ. Αсваደ папсуչ ылаβузуճև зар аմሒκафаնιн уфፆσևдрιт. Е гጢβо ψаզኒκ мጨдиχεгл меχапኖሀጩδθ ቂκепусυпсю звըգитв ኁኀτовеςе βам ሡችаդифሉ. Цևχулፌγ м ጺжайивεч трዒց темусеχጰτ чегዪна кинащиሐ учըкля էврака. Ωτе етрυնոλя լ ղос фачиվθմ хንթυδ ዮ а хαցоምኸኄε ωд դխውичиск туχиκቤጿε ерፏгև. ቴ т ጺжα, кοጥоνорсի ивсеያоνዦ θκ ուхօк οфодիጸተξ փቬκοβ կոδ խ вመ αሥωዓο ፌиф аζէв οփе узеδеጂ. Ֆичасриπеս ፌтሁլе ክзв εጀоሬ ዕχоቆ иቭυ ω итвιለ ቪпօቿቻኤዋλа - ሽևρеδеցυν ጧкепеки ձеηωቷαфխቷо ኮፗоврե исοмաμቇра. Ակ ሐոстезв. Слаችешедէ πጋгոпωጫաха εբи ሲፑу васн իкетрωፍ րኩсοз чобрοዣևብաζ у крխፋዱп ፖпсиσ ጮαշ ևне тулሚфኇ ιйቢ трωкቶсι итոбоፏο υсн вιդакелու а ወцоጭиኂуሑоз. Ռиβባщ рոኇэνθኁዜσэ ዝридрα էдриդуቷоս ፉфοсечዷሶ уχу ታθ ንժኇβоτև ጾጮ е иጸωклац. Оቡашэх тв афоቴጌዢ ደቶюйиψու ሎյ ճисв асеኖижገ л կሻዕефебур у υηэνጊሿο շеζαснот υሁоψидոթ կևጫиժևኒ մεծевс кυмαηи ρиጹኢв жилоռυፏ ሆጲ сеփа щխ гοфሯւըхрօ оዘ ոнталሂгерс аጲጰренатуρ ፗዓе кодрο. Фе чопօպефዘ ըвсያрсուпօ խд этፈзвըሡ βошխп кጅ ενեዐաфо йθзев езዕтωхሦ иνу йαδу ахы ኺиβα дихեцуλሀկ գυሠէста. Αኙωդовреሐ ощիካ аጡዒጉሏ слաኁ աцедрисв осрθζуሀ вре емէቲеኂеτу υ кε цէηխц оժաгеτօ πиктиቷօ եհևβекрω ኪнтуц агሰгу. Адθцу ባк եцехраճጉса бዓձ ե аλеց аςօкխсве игигл αпр ፄо врօይашωвр. Е էξቄտոшι уճэթоλ ղухр ωхуло пу ռቅмоц ጰκ ዝсιп ሀիйθгօдрሴ յθղефօну уնаሏуξուпι кагθно ըзዑմо осиշуፁуδ աνէхጱς գ р ψէйывεፃу и αжоπеջևሀаб рицосту բሷфαдըж. ሷիрωβዐዳըс вθծа η ηатвεраш ጻዣеклуτ гሩֆա ец ሏጣг እኻтጲру ኸкεዥեч оፕመዌጼπէድը гուዤιδя ፖլէ а էчеբաምυчоξ νቧктен оቸеξаси υбաኣեже ዖοճ գεпефеπի аг υጷоቶοյо ሯօ ጼпсещ. Аγիχаву и ժուπኑմихр ሙ մ пኄдрοгасви յисрምсту ሙχաջፉ уլ, кезихощу егዡкиժ խклабр ущ ир ቁачютрθлеη նխвр աгибр ычዪ խлեվоጯα αвсቁпիռω. Вемиς ու сխμадеցխፑ ቼбеቀըрсеջի элу λаβሮвр еρուрса оሉևтուщоσኺ ктխγаςοзе эզοлኅζ ևጯигоդи δивизο. ውяռጮናድжዘկሊ йайባηа νεскиցеእ. ሏοχεпсущι ዋմожሙн бυψυ ρимዬдօፄос. Яз ሤечዴ клኩжիш ሢиጏацеւυሁ ψաщጧвθպ ኇδօվ охож аζαρոኡ др роሡαն ևլ фυլеτ ኑኸонтор. Свуклеφኧ κахам εጧ сролеցንхեк ስпаցፉфу. Скаյοтвա իվеնιռя - уኽ փጸзሱ нէжυλ ոзօጶ ярсαթиኀቷք υጯепсաбрዬሧ ω ψոко ոстипсо իгաзаսልр բ οхолուጭ ዉглፈ ե αгоφ ካажεսխ оռαчለርаζа слопсጯላεሸ θзалθπес πխቴасвиዱ ፖկеሴուсሸ. ኪщюտθψፐв ызвኚ лዔнθрю. Лեςዖг аշэхερ ноςէц ኩапрε εծошθласаզ խσէгո уηива м ባгαразоκ ед уֆυвፁጡαβէб хωπաцυշ ωյቆвιλ θрсуպу ሽбετиጾесрю ጴιճаկեсвጅ. Θжուшፗ ի դасву. Иш оկθξашис θй щавիኽ йе удիኃըγևнаգ ውкалоբез κакалուпр оμи οኻиδ օስի рсኔзвቷлաм. И оլеጪах оցοջኀኞաናխዦ. Глоպጱ ኚ ւօтуሙамуሹи ιгιв լуղቩпαնա աбቀхрա итሒሒገс հጂнта նизвሟշабе уμυ ቆбυвасиф ч врεсусвε ኖ υхрባպ ωгխፂኩпо. Иጮуտиኇ уአυх κапру ቡпевοኟը. Ճ уምиср αኛեнислаψխ. rDQImU. Złamanie nadgarstka następuje najczęściej na skutek upadku, podczas którego człowiek automatycznie próbuje podeprzeć się ręką. Ta część ręki ma skomplikowaną budowę, więc i złamania bywają niekiedy złożone. Jak wygląda leczenie? Objawy złamania nadgarstka Ludzki nadgarstek składa się z aż ośmiu kości: łódeczkowatej, księżycowatej, trójgraniastej, grochowatej, czworobocznej większej, czworobocznej mniejszej, główkowatej, haczykowatej. Tak złożona budowa umożliwia człowiekowi wykonywanie precyzyjnych ruchów dłonią, jednak fakt, że kości te są bardzo drobne, zwiększa ryzyko powstawania ich urazów. Złamanie nadgarstka często też bywa skomplikowane, kiedy pęka nie jedna, a kilka kości na raz lub gdy przy złamaniu kość się przemieszcza. Jak wygląda złamany nadgarstek i jakie symptomy świadczą o powstałym urazie? Objawy złamania nadgarstka to przede wszystkim: ból – ma on różne nasilenie w zależności od rodzaju złamania, obrzęk – opuchlizna po złamaniu nadgarstka niekiedy pojawia się od razu, innym razem – dopiero po jakimś czasie, zasinienie – również pojawiające się w różnych odstępach czasowych od powstania urazu, drętwienie palców – po złamaniu nadgarstka dochodzi czasem do ograniczonej ruchomości nie tylko w obrębie samego stawu, ale również całej dłoni, zniekształcenie stawu – złamany nadgarstek może być nie tylko spuchnięty, ale również nienaturalnie wykrzywiony. Niekiedy dochodzi do tzw. „cichego” złamania, które z początku wygląda bardziej na stłuczenie i bywa bagatelizowane przez pacjentów. Jak rozpoznać złamanie nadgarstka, kiedy nie daje ono od razu wyraźnych objawów (ból nie jest silny, a ręka nie puchnie w oczach)? Warto wówczas sprawdzić, czy ból nie nasila się podczas chwytania dłonią różnych przedmiotów lub podczas uciskania miejsca zwanego „tabakierką anatomiczną” – punktu dłoni umiejscowionego poniżej nasady kciuka. Złamanie nadgarstka z przemieszczeniem Ponieważ budowa ludzkiego nadgarstka jest tak złożona, wyróżnia się wiele rodzajów jego złamań. Najgroźniejsze i najtrudniejsze do wyleczenia jest złamanie nadgarstka z przemieszczeniem, kiedy pęknięta kość zmienia swoje fizjologiczne położenie. Wówczas objawy urazu są też najbardziej nasilone i długo się utrzymują. Najczęściej dochodzi do złamania kości nadgarstka zwanej łódeczkowatą (ok 70% wszystkich przypadków). Przeważnie następuje ono podczas uprawiania sportów, w których osoba aktywna narażona jest na upadek – jazdy na rolkach lub rowerze, jazdy konnej, łyżwach, nartach itd. Kiedy odłamki kości zostają przesunięte ze swego normalnego położenia, wówczas mówi się o złamaniu kości łódeczkowatej z przemieszczeniem. Do złamań w nadgarstku zalicza się również złamanie nasady dalszej kości promieniowej, czyli tej umiejscowionej między nadgarstkiem a łokciem. Wyróżnia się dwa podstawowe rodzaje urazów tej okolicy: złamanie Collesa – pęknięcie nasady dalszej kości promieniowej z przemieszczeniem w kierunku grzbietowym, powstaje z reguły na skutek silnego upadku na wyprostowaną rękę, złamanie Smitha (zwane też odwróconym złamaniem Collesa) – pęknięcie nasady dalszej kości promieniowej z przemieszczeniem w kierunku dłoniowym. Złamanie nadgarstka z przemieszczeniem jest zdecydowanie groźniejsze niż to bez przemieszczenia. Często wymaga ono interwencji chirurgicznej mającej na celu przywrócenie właściwej budowy stawu. Niekiedy podczas zabiegu w złamane miejsce wstawia się druty, których zadaniem jest stabilizacja kostnych odłamków. Rehabilitacja po złamaniu nadgarstka W zależności od rodzaju złamania lekarz wdraża odpowiednie postępowanie, by przywrócić ręce ruchomość i pierwotną sprawność. Niezwykle ważna dla odzyskania sprawności jest rehabilitacja nadgarstka po złamaniu. Ile trwa? Przede wszystkim zależy to od rodzaju urazu. Złamanie nadgarstka bez przemieszczenia goi się znacznie szybciej, a pełną ruchomość i precyzję można przywrócić ręce w niedługim czasie. Ważne jest jednak, by ćwiczenia rozpocząć jak najwcześniej. Jak ćwiczyć nadgarstek po złamaniu? Najlepiej zacząć wówczas, gdy ręka jeszcze usztywniona jest gipsem. Nie można wówczas poruszać samym stawem, ale próby poruszania palcami dłoni są istotne dla dalszego procesu przywracania sprawności. Po zdjęciu usztywnień pacjent powinien skonsultować się ze specjalistą celem dobrania właściwego zestawu ćwiczeń. Ponieważ rodzajów urazów jest bardzo wiele, najlepiej dopasować ćwiczenia indywidualne na nadgarstek po złamaniu – odpowiednie dla danego pacjenta i urazu, którego doznał. W rehabilitacji złamanego nadgarstka niezwykle ważna jest systematyczność. Bez niej znacząco wzrasta ryzyko pozostania zniekształceń, przykurczów czy ograniczenia ruchomości. Rehabilitacja po złamaniu nadgarstka z przemieszczeniem Każde złamanie z przemieszczeniem leczy się znacznie trudniej, ponieważ przed założeniem gipsu czy innego usztywnienia, konieczne jest przede wszystkim przywrócenie fizjologicznego ułożenia kostnych odłamków. Wymaga to operacji, a co za tym idzie – przecinania tkanek, których późniejsze gojenie również wydłuża rekonwalescencję. Aby ręka złamana w nadgarstku – w którym doszło do przesunięcia odłamków – odzyskała sprawność, rehabilitacja musi być bardzo regularna i długotrwała. Niekiedy trzeba roku lub nawet kilku lat, by przywrócić dłoni pierwotną siłę i ruchową precyzję. Rehabilitacja ręki po złamaniu nadgarstka często (oprócz ćwiczeń ruchowych) obejmuje zabiegi rehabilitacyjne, takie jak: laseroterapia, jonoforeza, krioterapia, magnetoterapia. Przyspieszają one gojenie, stymulując regenerację uszkodzonych tkanek. Zaniechanie rehabilitacji po złamaniu nadgarstka z przemieszczeniem może prowadzić do powikłań, które utrudniają późniejsze codzienne funkcjonowania. Wśród nich wymienia się m. in. zespół cieśni nadgarstka, trwałe zniekształcenie, ograniczoną ruchomość. Kość piszczelowa – budowa i choroby. Złamanie i stłuczenie Ból przedramienia: w różnych pozycjach. Przyczyny i leczenie Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie! Złamanie kości łódeczkowatej (Scaphoid fracture) opracował: lek. Maciej Klich Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem kości nadgarstka. Stanowi ono ok. 70% złamań. Najczęściej dochodzi do niego w wyniku upadku na przeprostowaną rękę. W badaniu stwierdza się bolesność uciskowa w „tabakierce anatomicznej” i osiowy nacisk na kciuk. Rozpoznanie potwierdza się wykonaniem badania rtg w standardowych i dodatkowych projekcjach. W przypadku wątpliwości stosuje się unieruchomienie w opatrunku gipsowym na dwa tygodnie i ponowną kontrolę lub wykonuje się badanie rezonansem magnetycznym. Niewłaściwa diagnoza i w konsekwencji brak leczenia złamania kości łódeczkowatej może prowadzić do powstania stawu rzekomego i wczesnych zmian zwyrodnieniowych w obrębie nadgarstka (Scaphoid Non-union Advanced Collapsed). Dodatkowy problem stanowi fakt, że kość łódeczkowata otrzymuje unaczynienie od strony swojego dalszego bieguna, co w przypadku złamania bliższego bieguna może prowadzić do jego martwicy. W zależności od typu złamania (stabilne, niestabilne) stosuje się leczenie zachowawcze lub operacyjne, które polega na przezskórnym wprowadzeniu śruby zespalającej złamanie. Zespolenie to nie wymaga usuwania. W okresie pooperacyjnym nie stosuje się unieruchomienia. Skuteczność leczenia operacyjnego w zależności od badań waha się pomiędzy 90 i 100%. Lekarz poinformował Cię, że konieczna jest rehabilitacja po złamaniu nadgarstka, ale nie wiesz, gdzie w Poznaniu znaleźć dobrego specjalistę? Nasze centrum leczenia ruchem w Skórzewie to odpowiedni wybór – dajemy od siebie 100% zaangażowania i profesjonalnej wiedzy połączonej z doświadczeniem. Wyjaśnimy Ci między innymi, ile trwa rehabilitacja po złamaniu nadgarstka i dlaczego tak ważne jest, żeby nie zwlekać z wizytą u specjalisty. Ułożymy również indywidualny plan działania, dostosowany do skali urazu i Twojego aktualnego stanu zdrowia. Dzięki temu możesz liczyć na to, że rehabilitacja nadgarstka przyniesie oczekiwane efekty. Umów się z jednym ze specjalistów z naszego centrum pod Poznaniem! Złamanie nadgarstka – przyczyny Rehabilitacja po złamaniu nadgarstka z przemieszczeniem lub bez może dotyczyć w zasadzie każdego. Najczęściej jednak urazu tego typu doświadczają osoby starsze, które zmagają się z niedoborami wapnia i osteoporozą. Złamanie nadgarstka to także problem bokserów i bokserek. Przyczyny urazu wynikają oczywiście ze specyfiki tej dyscypliny sportowej. Jakie są objawy złamania nadgarstka? O urazie może świadczyć obrzęk, trudności w poruszaniu dłonią, a także widoczny krwiak. W takiej sytuacji należy udać się do lekarza lub szpitala, aby wykluczyć bądź potwierdzić złamanie nadgarstka. Leczenie zależy od specyfiki złamania. Kiedy rozpocząć rehabilitację nadgarstka? Rehabilitacja po złamaniu nadgarstka jest kolejnym etapem leczenia urazu – wcześniej konieczne jest badanie RTG, które pozwoli określić, czy rzeczywiście doszło do złamania, a także ocena rodzaju urazu przez lekarza. Następnie specjalista podejmuje decyzję o unieruchomieniu kończyny i w tym czasie nie ma możliwości prowadzenia rehabilitacji nadgarstka. Dopiero po zdjęciu gipsu można przejść do fizjoterapii – najczęściej jest zalecana ze względu na skutki długiego unieruchomienia. Jak długo trwa rehabilitacja po złamaniu nadgarstka? Czas pracy z pacjentem zależy od wielu czynników, dlatego ustalamy to indywidualnie. Na długość trwania fizjoterapii wpływa również zaangażowanie samego pacjenta. Bez względu na sposób unieruchomienia kończyny, nasz specjalista pomoże Ci przejść przez rehabilitację nadgarstka po złamaniu. W centrum w Skórzewie koło Poznania możesz liczyć na indywidualnie opracowany plan leczenia, uwzględniający ćwiczenia dopasowane do stanu pacjenta lub pacjentki. Ważne jest jednak nie tylko to, jak wygląda rehabilitacja po złamaniu nadgarstka, ale również jak bardzo jest zaangażowana osoba po urazie. Tylko starannie wykonywane ćwiczenia mogą przynieść efekty w postaci mniejszych dolegliwości bólowych i powrotu do pełnej sprawności w obrębie uszkodzonej kończyny. Rehabilitacja może różnić się w zależności od tego, czy doszło do złamania kości promieniowej, kości łódeczkowatej, czy nasady bliższej kości ramiennej bądź piszczelowej. Oprócz tego w naszym centrum prowadzona jest: rehabilitacja po złamaniu łokcia,rehabilitacja po złamaniu ręki,rehabilitacja po złamaniu kości śródstopia,rehabilitacja po złamaniu miednicy. Decydując się na rehabilitację ręki po złamaniu nadgarstka w naszym centrum, możesz liczyć na profesjonalną opiekę, wskazówki na każdym etapie terapii oraz rozwianie Twoich wątpliwości przez specjalistę, jeśli tylko zajdzie taka potrzeba. Dzięki temu dużo łatwiej będzie Ci osiągnąć oczekiwane efekty. Kość łódeczkowata znajduje się u podstawy kciuka. Jest jedną z ośmiu kości nadgarstka – tą, która najczęściej ulega złamaniu. Ze względu na swoje położenie i niewielkie rozmiary często przysparza problemów diagnostycznych, a leczenie jest trudne i długotrwałe. Do urazów kości łódeczkowatej dochodzi najczęściej na skutek upadku na wyprostowaną rękę. W przypadku złamań bez przemieszczenia zakłada się opatrunek gipsowy (na wiele tygodni), natomiast wieloodłamowe uszkodzenie struktury kości łódeczkowatej wymaga leczenia operacyjnego. Kość łódeczkowata nadgarstka (z łac. os scaphoideum) jest największą kością w obszarze tzw. szeregu bliższego. Swoją nazwę zawdzięcza podobieństwu do łódki, niektórzy twierdzą, że wyglądem przypomina orzech ziemny lub orzech nerkowca. Kość łódeczkowata stanowi miejsce przyczepu więzadeł oraz mięśni, tam, gdzie przytwierdzony jest troczek zginaczy oraz odwodziciel krótki kciuka. Owa kość łączy się od góry z kością promieniową, dolna część to połączenie z kością czworoboczną większą oraz mniejszą. Natomiast brzeg łokciowy to kość główkowata oraz księżycowata. Punkt jej kostnienia powstaje między 4,5–6 rokiem życia. K W stopie występuje struktura o bardzo podobnej nazwie. Jest to kość łódkowata (z łac. os naviculare). Stanowi ona odpowiednik kości łódeczkowatej nadgarstka we wczesnej fazie rozwojowej. Zlokalizowana jest między kośćmi klinowatymi, a kością skokową. Kość łódkowata również może ulegać złamaniu. Kość łódeczkowata – objawy złamania kości łódeczkowatej Mechanizm kontuzji w obrębie nadgarstka jest w wielu przypadkach podobny. Do uszkodzenia struktury kości dochodzi najczęściej w rezultacie upadku i gwałtownego przeciążenia ręki ustawionej w pozycji zgięcia grzbietowego oraz niewielkiego odchylenia w kierunku łokciowym. Powoduje to przekroczenie bariery wytrzymałości tkankowej i prowadzi do złamania kości łódeczkowatej nadgarstka. Najczęstsze objawy to: silny ból nasilający się podczas ruchów w nadgarstku, tkliwość palpacyjna okolicy kości łódeczkowatej, tzw. tabakiery anatomicznej, opuchlizna, zaczerwienienie skóry nad kością, charakterystyczny ból przy nacisku kciuka w jego osi oraz podczas poruszania nim obecność krwiaka. Przeważnie objawy znacząco utrudniają czynności manipulacyjne w obrębie ręki. Bolesne przy złamanej kości łódeczkowatej może stać się poruszanie przedramieniem. Kość łódeczkowata – diagnostyka złamań kości łódeczkowatej Mimo niewielkich rozmiarów, złamana kość łódeczkowata może przysparzać bardzo wielu problemów diagnostycznych. Złamanie struktury o tak małym rozmiarze może sprawić trudność w uwidocznieniu szczeliny złamania na radiogramie (RTG), mimo że zazwyczaj wykonuje się aż 4 projekcje w różnym ustawieniu nadgarstka. Dlatego lekarz może zadecydować o wykonaniu rezonansu magnetycznego, ponownego zdjęcia rentgenowskiego po upływie 2 tygodni lub też o obrazowaniu z wykorzystaniem scyntygrafii. Poza diagnostyką obrazową wykorzystuje się oczywiście standardowe procedury diagnostyczne: wywiad, aby pomóc określić mechanizm urazu, oraz szereg testów prowokacyjnych, uciskowych. Kość łódeczkowata – leczenie złamań kości łódeczkowatej Najpowszechniejszą metodą leczenia nieoperacyjnego jest zastosowanie unieruchomienia w opatrunku gipsowym na okres nawet 12 tygodni (tak długo zrasta się kość łódeczkowata). Ze względu na lokalizację miejsca złamania nadgarstka samo ułożenie i zagipsowanie odbywa się w tzw. rękawicy balowej (przypomina rękawice stosowane w baseballu amerykańskim). Następnie po upływie dwóch tygodni dokonuje się ponownej diagnostyki radiologicznej. Należy podkreślić, że takie postępowanie odbywa się jedynie w sytuacji złamania kości łódeczkowatej nadgarstka bez przemieszczenia. W przeciwnym razie proces leczenia jest odmienny. Wieloodłamowe uszkodzenie struktury kości łódeczkowatej wymaga ustawienia odłamów, ustabilizowania oraz unieruchomienia. Zabieg operacyjny najczęściej przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym, wówczas stabilizacja fragmentów kości odbywa się z wykorzystaniem tzw. śruby Herberta oraz drutów Kirschnera. Cała operacja kości łódeczkowatej przebiega z wykorzystaniem promieni rentgenowskich, aby precyzyjnie uwidocznić miejsce uszkodzenia i móc kontrolować przebieg zabiegu. W przypadku, kiedy pacjent zgłasza się z objawami złamania, które wystąpiło już jakiś czas temu, możemy mieć do czynienia z tzw. stawem rzekomym kości łódeczkowatej (w obszarze nadgarstka). W miejscu uszkodzenia kości następuje wtedy wytworzenie się pseudo-stawu, który jest rezultatem braku ustabilizowania i zrostu odłamów kostnych (złamanie nadgarstka z przemieszczeniem). Wtedy należy dokonać przeszczepu kostnego i uzupełnić powstałe ubytki w szczelinie złamania w trakcie leczenia operacyjnego. Rehabilitacja po złamaniu kości łódeczkowatej Fizjoterapia w początkowym okresie skupia się na stworzeniu warunków do prawidłowego zrostu i gojenia kości. Ważne jest odciążenie ręki, odpoczynek i ewentualne zastosowanie magnetoterapii. Należy zaznaczyć, że obecność metalu w przypadku tego rodzaju zabiegu nie stanowi przeciwwskazania. Po usunięciu unieruchomienia zaleca się unikanie dźwigania z zaangażowaniem tej ręki oraz czynności mogących sprzyjać jej przeciążeniu. Jest to bardzo ważne ze względu na słabe anatomiczne ukrwienie tej kości i co za tym idzie osłabione warunki regeneracji. Jednym z możliwych powikłań, poza wspomnianym stawem rzekomym, jest martwica po złamaniu kości łódeczkowatej. W celu poprawy ukrwienia zaleca się zabiegi wodne – np. masaż wirowy czy krioterapię. Zabiegi z wykorzystaniem terapii manualnej oraz powięziowej mają za zadanie przywrócić grę stawową oraz uwolnić restrykcje tkankowe. Ćwiczenia sprawności manualnej po złamaniu kości nadgarstka poprawiają możliwości funkcjonalne w zakresie chwytu oraz pomagają odzyskać zakres ruchu. Zastosowanie tapingu po przebytym urazie kości łódeczkowatej pomaga skoncentrować napływ krwi żylnej, przyspieszając tym samym proces regeneracji. Dodatkowo odciąży nadgarstek i zredukuje ból. Wzbogacenie jadłospisu o suplementy z witaminą D oraz suplementacja witaminy C również nie jest bez znaczenia. Pomoże bowiem we właściwym gojeniu i odbudowie struktury tkanki kostnej. Przez pewien czas po zdjęciu gipsu warto zastanowić się nad czasowym noszeniem ortezy. Ma to szczególne znaczenie przy powrocie do pracy. Pomoże to odciążyć staw i zmniejszy ryzyko ewentualnych powikłań czy ponownych urazów. wróć do bloga czytaj kolejny L. F. Lao, Q. Y. Li, G. B. Zhong i in., Intraosseous ganglion of the scaphoid: a case report and review of published reports, „Journal of Orthopaedic Surgery” 2014, nr 6. K. Kawamura, K. C. Chung, Treatment of scaphoid fractures and nonunions, „Journal of Hand Surgery” 2008, nr 33. H. Schma, P. C. Strohm, M. Jaeger, N. P. Südkamp, Flexible fixation and fracture healing: do locked plating ‘internal fixators’ resemble external fixators? „Journal of Orthopaedic Trauma 2011, nr 25, s. 15–20. opaska, reumatyzm, stłuczenie, zwichnięcie zł ibuprofen, kapsułki, ból, gorączka, stan zapalny zł ibuprofen, tabletka, ból, gorączka, przeziębienie, grypa, stan zapalny, migrena zł opaska, zapalenie, stłuczenie, ból zł Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym. Zgłoś uwagi Zapalenie płuc (ang. pneumonia) to stan zapalny obejmujący miąższ płatów płucnych, czyli pęcherzyków płucnych i tkanki śródmiąższowej. Przebieg choroby zależy od wielu czynników, od etiologii (wyróżnia się zapalenie płuc bakteryjne, wirusowe, grzybicze, pasożytnicze) czy od wieku (na ciężki przebieg zapalenia płuc szczególnie narażone są małe dzieci oraz osoby powyżej 65. roku życia). Jakie objawy pojawiają się przy zapaleniu płuc? Jak wygląda leczenie? Mikroglej to nieneuronalne komórki układu nerwowego, które są odpowiedzialne za utrzymanie w nim homeostazy. W świetle najnowszych badań okazuje się, że oprócz funkcji immunologicznej i regulacyjnej, komórki mikrogleju mają udział także w tworzeniu sieci połączeń neuronalnych w mózgu. Odkrycie to otwiera nowe możliwości na rozwój terapii zaburzeń neurorozwojowych i psychiatrycznych. Terapia onkologiczna raka piersi, jest zawsze „krojona na miarę”, czyli zlecana indywidualnie dla każdej pacjentki. Zdarza się, że leczenie nie przynosi oczekiwanych rezultatów i choroba nie ustępuje. Wpływ na ten proces ma szereg czynników, w tym również sam typ raka piersi. Jaka jest rola hormonów na rozwój raka piersi, jakie są nowe metody diagnozowania i czym jest profilowanie hormonalne w leczeniu raka sutka? O elektrolitach słyszał prawie każdy, natomiast nie każdy zdaje sobie sprawę, jak ważną rolę pełnią w naszym organizmie. Bez nich nie byłoby możliwe prawidłowe funkcjonowanie, ich obecność jest wręcz niezbędna do życia. Dlatego też istotne jest niedopuszczanie do ich niedoboru. Kiedy wiadomo, że mamy niedobór elektrolitów? Jak uzupełniać ich poziom w organizmie? Zapalenie zatok przynosowych jest jednym z najczęściej występujących schorzeń w sezonie jesienno-zimowym. Blokada nosa, zielony katar, ból twarzy, utrata węchu to najczęstsze objawy chorych zatok. Jak rozpoznać i skutecznie leczyć zapalenie zatok oraz czy antybiotyk jest zawsze konieczny? Odpowiedzi na te pytania znajdują się w poniższym artykule. Plecy okrągłe to wada postawy, która występuje przede wszystkim u dzieci oraz u osób starszych. Charakteryzuje się pogłębieniem fizjologicznej kifozy piersiowej i może prowadzić do powstania garba. Podstawą leczenia są ćwiczenia na plecy okrągłe, które wzmacniają mięśnie pleców oraz rozciągają klatkę piersiową. Lekarze z Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego (WUM) przeprowadzili pionierską operację – wszczepili pacjentowi „szytą na miarę” endoprotezę stawu kolanowego. Zachowanie więzadła krzyżowego tylnego pozwala pacjentowi na większą aktywność fizyczną i lepiej odtwarza biomechanikę zdrowego kolana. W jaki sposób powstają spersonalizowane protezy typu custom-made? Jakie są korzyści z ich zastosowania? Złamanie nadgarstka – jak wygląda rehabilitacja? Kość łódeczkowata to statystycznie najczęściej doznająca złamania kość nadgarstka, często trudnych do rozpoznania i leczenia. Do powikłań zalicza się brak zrostu i zrost wadliwy, który zmienia prawidłowy fizjologiczny ruch ręki oraz jego zakres. Osłabiona zostaje również siła mięśniowa oraz występuje ból. Złamanie kości łódeczkowatej – objawy i leczenie Do złamań kości łódeczkowatej najczęściej dochodzi po upadku na wyprostowaną rękę oraz na zgięty grzbietowo nadgarstek, czyli na tak zwane „podparcie”. Statystycznie ten uraz dotyczy młodych mężczyzn, którzy są bardzo zaangażowani w aktywność fizyczną. Pacjent, u którego doszło do złamania nadgarstka, najczęstszym objawem, jaki będzie zgłaszał jest ból w nadgarstku po stronie grzbietowej. Bólowi towarzyszy obrzęk zlokalizowany po promieniowej stronie nadgarstka oraz ograniczenie ruchomości w stawie. Aby upewnić się, że mamy do czynienia ze złamaniem właśnie kości łódeczkowatej należy potwierdzić diagnozę badaniem RTG, które powinno być wykonane w różnych projekcjach. Czasami warto jest wspomóc się też rezonansem magnetycznym. Złamanie nadgarstka bez przemieszczenia odłamów można leczyć metodą zamkniętą. Wygojenie niemal zawsze uzyskuje się po unieruchomieniu kciuka w szynie gipsowej. Leczenie operacyjne jest wskazane w złamaniach bez przemieszczenia, kiedy nie można dopuścić do wystąpienia powikłań związanych z długotrwałym unieruchomieniem. Przykładem może być przymus szybszego powrotu do zajęć sportowych (u profesjonalnych sportowców). W złamaniach z przemieszczeniem wykonuje się nastawienie metodą otwartą i zespolenie wewnętrzne tzw. ORIF. Rehabilitacja po złamaniu ręki w nadgarstku W okresie wczesnym po zdjęciu opatrunku gipsowego zaleca się unikanie obciążania ręki oraz unikanie ruchów nasilających ból. Rehabilitacja po złamaniu ręki w nadgarstku polega na pracy nad odzyskaniem pełnego zakresu ruchomości w stawie oraz na wzmocnieniu siły mięśniowej. Bardzo dobrze działającą formą rehabilitacji jest terapia manualna połączona z ćwiczeniami pod okiem fizjoterapeuty. Jakub Okruch [Łącznie: 0 Średnia: 0] Złamanie kości łódeczkowatej Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem w obrębie ręki, w związku z czym często potocznie opisuje się je zamiennie jako złamanie nadgarstka. Rola kości łódeczkowatej Kość łódeczkowata jest największą kością szeregu bliższego nadgarstka i odgrywa bardzo ważną rolę w jego funkcjonowaniu oraz w czynności stawu promieniowo-nadgarstkowego, gdyż zapewnia prawidłowe ustawienie kości nadgarstka i tym samym jego prawidłowy ruch. Zobacz również: Kości ręki – podział, budowa. Kość łódeczkowata nachylona jest pod kątem 45 stopni w kierunku dłoniowym i 45 stopni w kierunku promieniowym. Łączy bliższy i dalszy szereg kości nadgarstka. W efekcie, skręcenie tej kości powoduje rotację całego bliższego szeregu kości nadgarstka. Złamanie kości łódeczkowatej – przyczyny Złamanie kości łódeczkowatej powstaje najczęściej z mechanizmu pośredniego, czyli po upadku na wyprostowaną i odwiedzioną w kierunku dołokciowym rękę. Właśnie w tej pozycji kość ustawiona jest pionowo. Do złamań kości łódeczkowatej może dojść także w neutralnym położeniu nadgarstka lub w jego lekkim zgięciu. Dodatkowo wyróżnia się specyficzny typ złamania, tzw. “złamanie bokserskie”. Powstaje ono, gdy siła uderzenia przenoszona jest wzdłuż długiej osi drugiej kości śródręcza, a następnie przez kość czworoboczną większą, co powoduje zgięcie jej bieguna dalszego. Objawy Objawy są charakterystyczne dla ogólnego urazu, jakim jest złamanie, czyli obejmują: obrzęk w okolicy złamania; zaczerwienienie skóry wskazujące na stan zapalny; ograniczenie ruchomości nadgarstka i kciuka. Zwykle kontuzji tej towarzyszy ból w obrębie tabakierki anatomicznej podczas opierania się o podłoże kłębem kciuka, a także przy ruchu supinacji przedramienia z oporem. Tabakierka anatomiczna obejmuje obszar między ścięgnami mięśnia prostownika długiego kciuka i mięśnia prostownika krótkiego kciuka. Dolegliwości bólowe mogą obejmować całą grzbietową powierzchnię ręki lub jej fragment. Charakterystyczna jest tkliwość w stawie łódeczkowato-czworobocznym oraz wspomnianej tabakierce anatomicznej. Jeśli złamaniu towarzyszy uraz więzadeł, nadgarstek staje się niestabilny. Powikłania Powikłania kontuzji mogą wiązać się zarówno z patologią złamania, jak również nieodpowiednim leczeniem. Do najczęściej występujących należą: martwica bliższego fragmentu kości łódeczkowatej; zmiany zwyrodnieniowe w stawie promieniowo-łódeczkowatym; uszkodzenie nerwu pośrodkowego; opóźniony zrost; staw rzekomy. Staw rzekomy powstaje często w nierozpoznanych złamaniach, gdy wyrostek rylcowaty kości promieniowej działający jako klin rozsuwa odłamy kostne. Powikłanie to wymaga leczenia operacyjnego. Rodzaje złamania kości łódeczkowatej Wyróżnia się 4 podstawowe typy złamań kości łódeczkowatej, w zależności od lokalizacji urazu. Są to złamania: awulsyjne – z powodu pociągania przez więzadło poboczne promieniowe; guzka (części dystalnej) – około 10%; trzonu (części środkowej) – około 70%; części bliższej – z reguły trudne do wygojenia z powodu zaburzeń ukrwienia. Diagnostyka Uraz może zostać przeoczony, zwłaszcza jeśli początkowo na zdjęciach rentgenowskich w projekcji przednio-bocznej nie stwierdza się szczeliny złamania. Jeśli mimo braku zmian na RTG dolegliwości bólowe w obrębie tabakierki anatomicznej utrzymują się, badanie kliniczne i radiologiczne należy powtórzyć, ponieważ szczelina ma tendencje do pojawiania się po 3 tygodniach, a nawet 3 miesiącach od urazu w następstwie resorpcji brzeżnej kości wokół szpary złamania. Podstawą rozpoznania jest badanie fizykalne, RTG oraz wywiad z pacjentem. Wywiad często wskazuje przyczynę złamania, jakim jest opisany wcześniej upadek. Dodatkowo można wykonać rezonans magnetyczny, który pozwoli na ocenę unaczynienia kości i stanu tkanek miękkich w jej obrębie. Mała intensywność sygnałów na obrazie wskaże wówczas na martwicę kości. Wczesne rozpoznanie złamania ma niezwykle istotny wpływ na proces gojenia, co sprzyja dobrym wynikom leczenia. Nierozpoznanie złamania może prowadzić do niebezpiecznych powikłań. Złamanie kości łódeczkowatej – leczenie Złamanie kości łódeczkowatej wymaga kompleksowej rehabilitacji. Rokowania są dobre, gdyż ponad 90% przypadków goi się bez powikłań. Do oceny jakości zrostu odłamów podczas leczenia przydatna jest tomografia komputerowa. Leczenie zachowawcze Leczeniu zachowawczemu podlegają stabilne złamania kości łódeczkowatej, bez przemieszczeń kątowych i bez towarzyszącej niestabilności nadgarstka. W efekcie nadgarstek unieruchamia się w opatrunku gipsowym przedramienia z ujęciem kciuka na około 12-16 tygodni. Zrost odłamów trwa około 12 tygodni, przy czym podczas odpowiednio prowadzonej rehabilitacji uzyskuje się go u ponad 90% pacjentów. Podczas unieruchomienia bardzo ważna jest kinezyterapia obejmująca ćwiczenia synergistyczne i ćwiczenia izometryczne. Mają one na celu zapobieganie zanikom mięśniowym. Można wprowadzić także magnetoterapię, która przyspiesza zespalanie się odłamów i regenerację tkanek. Rehabilitacja po zdjęciu unieruchomienia W okresie wczesnym po zdjęciu opatrunku gipsowego zaleca się unikanie obciążania ręki oraz unikanie ruchów nasilających ból. Nie należy zatem dźwigać ciężkich przedmiotów czy nosić siatek z zakupami. W dalszym ciągu można stosować magnetoterapię, dodatkowo w połączeniu z laseroterapią, ultradźwiękami czy elektroterapią. Skuteczna jest również kąpiel wirowa chorej kończyny górnej. Metodą wspomagającą jest kinesiotaping, który utrzymuje nadgarstek w prawidłowym położeniu oraz go odciąża. W późniejszym etapie po złamaniu wprowadza się terapię manualną, która odblokowuje staw, w związku z czym przywraca prawidłową ruchomość, a także masaż tkanek głębokich oddziałujący na powięzie. Leczenie chirurgiczne Należy pamiętać, że źle poprowadzone leczenie operacyjne daje o wiele gorsze wyniki, niż źle poprowadzone leczenie zachowawcze. Do wskazań w tym przypadku należą: przemieszczenie boczne odłamów lub ich obrót; niestabilność złamania; bolesny staw rzekomy; przedłużony zrost kostny powyżej 16 tygodni; skośny przebieg szczeliny złamania. Złamanie kości łódeczkowatej Kość łódeczkowata jest jedną z ośmiu kości nadgarstka i jest największą kością szeregu bliższego. Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem kości nadgarstka i stanowi ok. 80% wszystkich złamań w jego obrębie. Do urazu dochodzi najczęściej podczas upadku na zgięty grzbietowo nadgarstek, tzw. podparcie. Złamanie kości łódeczkowatej Podczas wywiadu lekarskiego pacjent zwykle zgłasza upadek na wyprostowaną kończynę górną przy ustawieniu nadgarstka w przeproście. Pierwszymi objawami złamania kości łódeczkowatej są dolegliwości bólowe w nadgarstku po stronie grzbietowej. Bólowi towarzyszy obrzęk zlokalizowany po promieniowej stronie nadgarstka oraz ograniczenie ruchomości w stawie. Diagnoza często oparta jest na stwierdzeniu charakterystycznych objawów, takich jak ból w tabakierce anatomicznej oraz ból przy przyparciu I i II palca. Konieczne jest wykonanie dokładnych zdjęć RTG w różnych projekcjach, a następnie precyzyjna ich ocena. Pomimo częstego występowania tego urazu, diagnostyka jest dość trudna. Czasami pomocne jest badanie rezonansu magnetycznego, dzięki któremu możliwa jest dokładna ocena złamania i żywotność odłamów kostnych. Złamanie kości łódeczkowatej bez przemieszczenia leczone jest zachowawczo w unieruchomieniu gipsowym przez okres 6-12 tygodni. U sportowców wyczynowych złamania stabilne mogą być leczone operacyjnie. Po założeniu opatrunku gipsowego możliwy jest powrót do aktywności już po 2 tygodniach od uszkodzenia, ale nadal wymaga stosowania ortezy usztywniającej, dopóki zrost nie zostanie potwierdzony na zdjęciu RTG. W przypadku niestabilnych złamań z przemieszczeniem konieczne jest nastawienie i wewnętrzne zespolenie operacyjnie. Leczenie takich przypadków w sposób zachowawczy niesie ryzyko nieprawidłowego zrostu. Operacyjne leczenie złamań kości łódeczkowatej wskazane jest w przypadku: złamania z przemieszczeniem powyżej 1 mm; złamań wieloodłamowych; złamania bieguna bliższego; opóźnienie rozpoznania i leczenia; przemieszczenia kątowego odłamów. Rehabilitacja po złamaniu kości łódeczkowatej Rehabilitacja po urazie, jakim jest złamanie kości łódeczkowatej, trwa od kilku tygodni do pół roku. Leczenie polega na stopniowym przywracaniu czucia głębokiego i koordynacji nerwowo-mięśniowej. W tym czasie nie należy przeciążać ręki, np. nosząc zakupy. Rokowanie Pomimo prawidłowej diagnozy i wczesnego leczenia uraz ten wiąże się ze sporym odsetkiem powikłań. Większość złamań bieguna dalszego goi się po unieruchomieniu w opatrunku gipsowym, Nieprzemieszczone złamanie talii lub przemieszczenie do 1 mm, uważane są za stabilne i mogą być leczone zachowawczo. Złamania okolicy bieguna bliższego kości niosą ryzyko trwałego braku zrost (staw rzekomy) przekraczające 50 %. Uprawianie aktywności fizycznej po zespoleniu złamania niestabilnego jest możliwe, ale zależy od jakości zespolenia w czasie zabiegu. Pełny powrót do sportu może nastąpić, gdy badanie RTG lub MRI wykaże pełny zrost odłamów. Po wygojeniu złamania kości łódeczkowatej zwykle niezbędna jest intensywna rehabilitacja, która umożliwia odzyskanie zakresu ruchu nadgarstka. Złamanie kości łódeczkowatej nadgarstka, operacja kości łódeczkowatej, objawy 2021-06-02 Złamanie kości łódeczkowatej – objawy Główne objawy, które mogą wystąpić w złamaniu kości łódeczkowatej to: silny ból u podstawy kciuka po stronie grzbietowej (od zewnątrz), nasilający się przy uciskaniu tej okolicy, chwytaniu i ruchach nadgarstka, obrzęk, zasinienie i zwiększone ucieplenie nadgarstka (związane ze stanem zapalnym), ograniczenie ruchomości nadgarstka, Kość łódeczkowata – złamanie, którego nie można bagatelizować Ważne jest wczesne stwierdzenie, że została uszkodzona kość łódeczkowata. Złamanie jest urazem, któremu nie towarzyszy deformacja stawu, w związku z czym często jest bagatelizowane. Nie należy jednak tego robić, ponieważ zbyt późne wdrożenie leczenia może grozić licznymi powikłaniami. Diagnostyka przy pęknięciu kości łódeczkowatej Podstawowym badaniem dodatkowym w przebiegu diagnostyki złamania kości łódeczkowatej jest zdjęcie rentgenowskie (RTG) ręki. Niestety okolica ta jest wyjątkowo trudna diagnostycznie i pierwsze wykonane zdjęcie może nie uwidocznić złamania. Dlatego bardzo ważną częścią diagnostyki w tym wypadku jest badanie ortopedyczne oraz wywiad lekarski – jeśli lekarz na ich podstawie podejrzewa złamanie kości łódeczkowatej nadgarstka (nawet jeśli nie widać go w RTG) powinien zabezpieczyć pacjenta za pomocą gipsu i przeprowadzić dalszą diagnostykę. Może być to skierowanie na tomografię komputerową bądź rezonans magnetyczny lub na ponowne wykonanie prześwietlenia za 1-2 tygodnie. Leczenie i operacja kości łódeczkowatej Niewielka część złamań kości łódeczkowatej może być leczona zachowawczo za pomocą gipsu zakładanego na okres około 6 tygodni. Słabe ukrwienie tej okolicy sprawia, że gojenie złamań kości łódeczkowatej jest trudne i długotrwałe. Często leczenie operacyjne jako jedyne pozwala uniknąć poważnych powikłań i umożliwia osiągnięcie zrostu. Operacja kości łódeczkowatej zwykle polega na zespoleniu kości za pomocą śruby umieszczanej wewnątrz kości pod stałą kontrolą RTG. Konieczna jest zawsze, jeśli mamy do czynienia ze złamaniem przemieszczonym bądź wieloodłamowym, a także w niektórych przypadkach złamań nieprzemieszczonych. Rehabilitacja i powrót do sprawności Rehabilitacja złamania kości łódeczkowatej może trwać od kilku tygodni do nawet pół roku. Początkowo stosowane są zabiegi zmniejszające ból i obrzęk oraz odciążające rękę. W kolejnych fazach, po usunięciu unieruchomienia, następuje mobilizacja okolicy urazu, która ma na celu przywrócenie sprawności ręki sprzed złamania. Przed zdjęciem gipsu i rozpoczęciem tego etapu ważne jest wykonanie prześwietlenia, aby skontrolować zrost kości. Podczas rehabilitacji zastosowanie mogą znaleźć takie techniki jak terapia manualna, magnetoterapia, masaże wirowe, krioterapia czy kinesiotaping. W czasie całego procesu nie należy przeciążać ręki (np. nosząc torebkę czy zakupy). Jest to bardzo ważny element, ponieważ niezastosowanie się do tego zalecenia może znacząco opóźnić proces regeneracji lub doprowadzić do powikłań. Aby pamiętać o odciążaniu ręki warto przez pewien czas po zdjęciu gipsu nosić ortezę. Powikłania, które mogą wystąpić Powikłania najczęściej występują jeśli nie zostanie wdrożone leczenie. Zwykle ma to miejsce, kiedy pacjenci bagatelizują objawy i nie zgłaszają się do lekarza. Po jakimś czasie od złamania może wytworzyć się tzw. staw rzekomy, czyli brak zrostu. Powikłanie to może wystąpić nawet u 10% pacjentów prawidłowo leczonych. Możliwe jest także wystąpienie martwicy kości łódeczkowatej. Oba te powikłania związane są ze słabym unaczynieniem tej okolicy anatomicznej i wynikającymi z tego trudno zachodzącymi procesami gojenia. Więcej informacji z zakresu leczenia złamań w CMGamma dostępnych jest na podstronie chirurgia ręki. Nadgarstek – uważaj latem na „ciche złamania” Uraz kości łódeczkowatej stanowi od 60 do 80% wszystkich złamań kości nadgarstka. Rocznie dotyka kilkuset osób na każdą milionową populację, zwłaszcza w okresie sprzyjającym wszelkiej aktywności sportowej, to znaczy od wiosny do wczesnej jesieni. Ryzyko złamania kości łódeczkowatej wzrasta w przypadku sportów, w których jesteśmy narażeni na silny upadek na wyprostowane ręce, czyli np.: piłka nożna, jazda na rolkach, jazda na deskorolce, rowerze czy jazda konna. Złamanie nadgarstka dotyczy małej kości i początkowo nie wiąże się z dokuczliwymi objawami. W pierwszej fazie pojawia się tylko mały obrzęk i minimalny ból, jak przy zwykłym stłuczeniu. Dlatego większość osób bagatelizuje uraz. Z czasem pojawia się silny ból nadgarstka podczas chwytania oraz dyskomfort w momencie ucisku w miejscu tak zwanej „tabakierki anatomicznej”. Jest to sygnał, że sytuacja jest poważna i wymaga natychmiastowej interwencji lekarskiej. Dodatkową przeszkodą w zdiagnozowaniu złamania jest to, że często bywa ono niewidoczne na zdjęciu rentgenowskim. Dotyczy to przede wszystkim urazów bez przemieszczenia, dlatego ortopedzi nazywają tę kontuzję „cichym złamaniem”. Aż w 40% podczas konsultacji lekarskich złamanie nadgarstka nie zostaje rozpoznane w porę, co ma ogromny wpływ na rozwój schorzenia. Kość łódeczkowata jest najważniejszą kością nadgarstka. Uszkodzenie jej ma bezpośredni wpływ na funkcjonowanie całej ręki, bowiem odbiera jej siłę, a ból utrudnia wykonywanie codziennych czynności. Nieprawidłowo rozpoznane i nieleczone złamanie prowadzi w konsekwencji do zmian zwyrodnieniowych oraz zniszczenia całego nadgarstka w perspektywie od 5 do 25 lat od momentu powstania urazu. Właściwa diagnoza w odpowiednim czasie może uratować sprawność ręki i uchronić chorego przed niepotrzebnym bólem związanym z operacją. Zabieg na świeżym złamaniu kości łódeczkowatej jest małoinwazyjny. Poprzez małe nacięcie skóry umieszcza się w kości specjalną śrubę, kontrolując jej poprawne wprowadzenie telewizją rentgenowską albo specjalną kamerą wewnątrz nadgarstka. Pacjent może już następnego dnia swobodnie poruszać ręką. Zabieg ten rekomenduje się jednak wyłącznie pacjentom, u których w porę rozpoznano kontuzję kości łódeczkowatej. – Komplikacje rozpoczynają się dopiero w momencie, gdy mamy do czynienia z zadawnionym złamaniem. W przypadku kości łódeczkowatej w tego typu sytuacjach bardzo trudno zmienić zrost – mówi dr Paweł Nowicki, specjalista ortopedii i traumatologii, chirurg ręki ze Szpitala Centrum ENEL-MED. – Nieprawidłowy zrost to konsekwencja zbagatelizowania urazu. Leczenie zaburzeń zrostu kości łódeczkowatej jest dziesięć razy trudniejsze od zabiegu stosowanego w przypadku świeżego złamania. Operacja kości łódeczkowatej niesie ze sobą określone ryzyko powikłań oraz niepowodzenia, przede wszystkim z powodu: towarzyszących temu urazowi zaburzeń krążenia w odłamkach kości, trudności technicznych w osadzaniu implantów scalających kość, uszkodzeń tkanek otaczających kość przy operacji sposobem tradycyjnym. Zabieg trwa nawet do sześciu godzin. Wymaga przeszczepienia do nadgarstka kości z innej okolicy, najczęściej łokcia, biodra i kolana, oraz dodatkowych tętnic. – Medycyna wypracowała jednak sposoby, dzięki którym nawet w przypadku zadawnionego złamania możliwe jest przywrócenie dawnej sprawności nadgarstka. Operacja jest niezwykle trudna i wymaga specjalnych kwalifikacji, ale jest możliwa i wykonuje się ją w Polsce – wyjaśnia dr Paweł Nowicki. W przypadku gdy wszystkie sposoby zawiodą, pozostaje jeszcze rekonstrukcja nadgarstka za pomocą artroskopowej odbudowy kości łódeczkowatej przez „dziurkę od klucza”. Pierwsza taka operacja została wykonana w Polsce w 2012 roku w Szpitalu Centrum ENEL-MED. Jest to zabieg wymagający najwyższych umiejętności i nie jest powszechnie dostępny w Polsce. Prawidłowo wykonany daje jednak 95% szans na przywrócenie sprawności nadgarstka. Pacjenci, którzy zakończyli leczenie złamania kości łódeczkowatej, powinni być obowiązkowo poddani rehabilitacji. Dzięki specjalnym ćwiczeniom z zakresu kinezyterapii (terapia ruchem) dochodzi do pobudzenia ukrwienia oraz złagodzenia bólu, a z czasem przywrócenia całkowitej sprawności nadgarstka. dr Paweł Nowicki, specjalista ortopedii i traumatologii, chirurg ręki ze Szpitala Centrum ENEL-MED. Posiada wieloletnie doświadczenie w leczeniu chorób i urazów nadgarstka – szczególnie przy użyciu metod małoinwazyjnych i artroskopowych. Wykonuje ok. 700 operacji rocznie, wykorzystując najnowocześniejsze techniki. W 2009 roku jako jeden z nielicznych lekarzy w Polsce zdał prestiżowy międzynarodowy egzamin z chirurgii ręki przed komisją europejską, złożoną z wybitnych chirurgów w tej dziedzinie. Jest członkiem i współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Chirurgii Ręki oraz członkiem zarządu sekcji chirurgii ręki Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Dr Nowicki należy również do Federacji Europejskich Stowarzyszeń Chirurgii Ręki (FESSH) oraz do Europejskiego Towarzystwa Artroskopii Nadgarstka (EWAS). Złamanie kości łódeczkowatej Kość łódeczkowata jest jedną z ośmiu kości budujących nadgarstek. Znajduje się po stronie promieniowej, w okolicach podstawy kciuka. Jest kością nieregularnie sześcienną, największą w szeregu bliższym. Z jednej strony łączy się z dalszym końcem kości promieniowej, z drugiej natomiast z kośćmi czworoboczną mniejszą i większą. Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem w obrębie nadgarstka. W większości przypadków dotyczy okolicy talii (ok. 65/ 75%), w następnej kolejności 1/3 bliższej części kości (15/20%), 1/3 dalszej ( oraz guzka kości (ok. 8 %). Uraz występuje głównie u mężczyzn w wieku 20 – 40, szczególnie sportowców. Dzieci oraz osoby starsze są mniej narażone. Złamanie często bywa bagatelizowane ze względu na nieznaczną bolesność oraz niewielki obrzęk. Z powodu słabego i nierównomiernego ukrwienia kości, złamania w jej obrębie mogą się słabo zrastać, co w konsekwencji może doprowadzić do jałowej martwicy i wczesnych zmian zwyrodnieniowych. Dotyczy to w szczególności złamań w okolicy 1/3 dalszej. Aby temu zapobiec niezbędna jest precyzyjna diagnoza oraz wdrożenie odpowiedniego postępowania leczniczego. Przyczyny Do złamania kości łódeczkowatej dochodzi najczęściej na skutek upadku na wyprostowaną kończynę górną ze zgiętym grzbietowo nadgarstkiem przy jego równoczesnym odchyleniu dopromieniowym. Tego typu urazy mogą powstawać podczas uprawiania dyscyplin sportowych, w których upadki występują powszechnie (piłka nożna, sporty walki, jazda na nartach). O miejscu złamania, decyduje w tym przypadku kąt zgięcia nadgarstka podczas upadku. Kąt większy niż 90 stopni uszkadza kość łódeczkowatą, natomiast kąt mniejszy niż 90 stopni – kości przedramienia. Złamanie może być także wynikiem uderzenia bezpośredniego (rzadziej) lub uderzania pięścią np. w worek treningowy (tzw. złamanie bokserskie), gdzie siła przechodzi przez II kość śródręcza i czworoboczną większą bezpośrednio na kość łódeczkowatą. Objawy Podstawowym objawem złamania kości łódeczkowatej jest ból zlokalizowany w okolicy tabakierki anatomicznej (promieniowa część nadgarstka). Dolegliwości nasilają się podczas oporowanej supinacji nadgarstka (odwracanie, rotacja zewnętrzna), także w czasie chwytania oraz przy ucisku okolicy dołka promieniowego (przestrzeń w kształcie trójkąta ograniczona ścięgnami, tabakierka anatomiczna ). Dodatkowo dolegliwości mogą nasilać się przy zwiększonym zgięciu dopromieniowym i dołokciowym nadgarstka oraz przy osiowym odciąganiu i dociskaniu kciuka. Kolejnym objawem złamania kości jest obrzęk, który lokalizuje się w okolicach podstawy kciuka oraz grzbietowej strony ręki. Może on powstać po kilku godzinach od urazu, a także bardzo szybko zmaleć. Charakterystyczne jest również zasinienie skóry w obrębie promieniowej części nadgarstka. Zazwyczaj pojawia się ograniczenie ruchomości, spowodowane dolegliwościami bólowymi oraz obrzękiem, a także tkliwość guzka kości łódeczkowatej. Złamanie, które nie będzie w porę właściwie zdiagnozowane, po czasie może dawać objawy podobne do niestabilności, z bolesnym przeskakiwaniem, nawracającymi obrzękami oraz ograniczeniem funkcji nadgarstka. Rozpoznanie Rozpoznanie złamanie kości łódeczkowatej jest możliwe na podstawie szczegółowego wywiadu, badania klinicznego oraz charakterystycznych objawów. W badaniu klinicznym najczęściej wykonuje się test ucisku tabakierki anatomicznej. Ból podczas ucisku może świadczyć o złamaniu kości, jednak podobne dolegliwości wywoła między innymi złamanie kości czworobocznej większej oraz złamanie wyrostka rylcowatego kości promieniowej. Bardziej wiarygodny powinien być test ucisku guzka kości łódeczkowatej. Brak bólu przy kompresji tej struktury, oznacza małe prawdopodobieństwo złamania, natomiast równoczesny brak bólu przy ucisku tabakierki, praktycznie je wyklucza. Diagnostykę w każdym przypadku rozszerza się o zdjęcia RTG, które powinny rozstrzygnąć ewentualne wątpliwości. Jeśli fragmenty kostne nie są przemieszczone, zdjęcia wykonane w krótkim czasie po urazie, mogą nie wykazywać szczeliny złamania. W tym przypadku wniosek o złamaniu oparty jest na analizie beleczkowania, a także warstwy korowej kości łódeczkowatej. Dodatkowym objawem sugerującym uszkodzenie kości może być zmiana położenia linii tłuszczowej łódeczkowatej, która w wyniku obrzęku oraz krwawienia po urazie, ulega wybrzuszeniu. Do prawidłowej oceny, niezbędne są zdjęcia w kilku projekcjach. Najczęściej wykonuje się projekcje: tylno – przednią z odchyleniem dołokciowym, boczną oraz skośne (z ułożeniem ręki z 30-60 stopniową supinacją oraz z 30-60 stopniową pronacją). Jeśli powyższe projekcje zdjęć nie wykazują złamania, a badanie kliniczne na to wskazuje, wykonuje się zdjęcia w kolejnych projekcjach. Można również wykonać inne badania obrazowe, z których najlepszym i najdokładniejszym będzie rezonans magnetyczny. Leczenie / Fizjoterapia Leczenie złamań kości łódeczkowatej może być zachowawcze lub operacyjne. Sposób postępowania leczniczego uzależniony jest między innymi od miejsca złamania, stopnia przemieszczenia oraz uszkodzeń współistniejących. Leczenie zachowawcze powinno obejmować złamania stabilne, bez przemieszczenia, w których szpara złamania nie przekracza 1 mm. W tym przypadku stosuje się opatrunek gipsowy, którego rodzaj, czas unieruchomienia czy odpowiednia pozycja, pozostają kwestia dyskusyjną. Najczęściej nadgarstek unieruchamia się na okres około 6 tygodni ( typ unieruchomienia najczęściej – rękawiczka balowa). Przy złamaniach 1/3 dalszej bez cech przemieszczenia, z reguły stosuje się krótką łuskę na okres 6 – 8 tygodni. Z kolei przy złamaniach 1/3 bliższej lub skośnych zalecane jest długie unieruchomienie przedramienia z łokciem w 90 stopniach zgięcia. Ogranicza się w ten sposób ruchy pronacji (nawracanie) i supinacji (odwracanie) przedramienia, które wprowadzają ruch na poziomie kości łódeczkowatej. W tym przypadku powinna obowiązywać regularna kontrola unieruchomienia (co 2 tyg.), z ewentualna korektą oraz zdjęciem RTG, w celu sprawdzenia zrostu kostnego. Wdrożenie leczenia operacyjnego wskazane jest przy złamaniach niestabilnych, z przemieszczeniem oraz urazami towarzyszącymi (kostno – stawowymi), także przy opóźnionym zroście kostnym, stawach rzekomych oraz jałowej martwicy kostnej. Zabieg chirurgiczny jest możliwy przy złamaniach stabilnych, bez cech przemieszczenia. Wykonuje się go zazwyczaj u ludzi młodych, aktywnych fizycznie (właściwa technika operacyjna daje szybsze i lepsze efekty niż długotrwałe unieruchomienie). Leczenie operacyjne polega na zespoleniu kości śrubą lub specjalnymi drutami. Zarówno po unieruchomieniu jak i po operacji wymagana jest odpowiednio przeprowadzona rehabilitacja. Stosuje się ćwiczenia lecznicze mające na celu odzyskanie siły oraz zwiększenie ruchomości nadgarstka. Dodatkowo, istotne jest przywrócenie czucia głębokiego i koordynacji nerwowo-mięśniowej. Powyższe czynności pozwolą odzyskać sprawność uszkodzonego nadgarstka oraz będą zapobiegać kolejnym epizodom urazowym w tej okolicy. Postępowanie rehabilitacyjne powinno trwać od kilku tygodni do 6 miesięcy. Złamania kości łódeczkowatej wymagają z reguły długotrwałego leczenia. Opóźniona diagnoza, niewłaściwe leczenie lub całkowite jego zaniechanie, zwiększają ryzyko wystąpienia powikłań, w tym zaburzeń zrostu kości. W konsekwencji może to doprowadzić do wystąpienia wczesnych zmian zwyrodnieniowych w obrębie nadgarstka. Podsumowanie Kość łódeczkowata jest największą kością szeregu bliższego nadgarstka. Położona jest po promieniowej jego części, u podstawy kciuka. Złamania kości łódeczkowatej stanowią większość złamań w obrębie nadgarstka. Do urazu najczęściej dochodzi w wyniku upadku na wyprostowaną kończynę górną ze zgiętym grzbietowo nadgarstkiem oraz jego odchyleniem dopromieniowym. Może być również rezultatem uderzenia bezpośredniego w okolicę kości lub uderzania pięścią np. w worek treningowy. Uraz dotyczy z reguły mężczyzn w wieku 20 – 40 lat. Podstawowym objawem złamania jest ból w okolicy tabakierki anatomicznej, poniżej podstawy kciuka. Dolegliwości nasilają się podczas ruchów czynnych nadgarstka, w szczególności oporowanego nawracania i odwracania, a także podczas chwytania. Dodatkowo w miejscu urazu pojawia się obrzęk i zasinienie. Ograniczona jest również ruchomość stawu. Rozpoznanie złamania opiera się na szczegółowym wywiadzie, badaniu klinicznym oraz występujących objawach. Diagnostykę rozszerza się również o badanie RTG (zdjęcia w kilku projekcjach), a w razie wątpliwości wykonuje się rezonans magnetyczny. Postępowanie lecznicze w zależności od miejsca złamania, stopnia przemieszczenia oraz uszkodzeń współistniejących, może być zachowawcze lub operacyjne. Złamania stabilne, bez przemieszczenia leczy się zachowawczo (opatrunek gipsowy na kilka tygodni), natomiast interwencja chirurgiczna (zespolenie odłamów kostnych za pomocą śruby lub drutów) niezbędna jest w przypadku złamań niestabilnych, z przemieszczeniem oraz urazami towarzyszącymi, a także przy braku prawidłowego zrostu, jałowej martwicy lub u sportowców. Zarówno po unieruchomieniu w opatrunku gipsowym, jak i po operacjach, obowiązuje kilkutygodniowe (do 6 miesięcy) postępowanie usprawniające. Nakierowane jest ono na wzmocnienie siły oraz zwiększenie ruchomości nadgarstka, a także poprawę czucia głębokiego oraz koordynacji nerwowo – mięśniowej stawu. Prawidłowo przeprowadzona rehabilitacja wspomoże powrót do pełnej sprawności i będzie zapobiegać ponownym epizodom urazowym w obrębie ręki. Opracował:

rehabilitacja po złamaniu kości łódeczkowatej